De rollen omgedraaid

De Rollen omgedraaid

Ine, augustus 2006

Niet eens zo heel erg lang geleden was ik het die haar in de gaten hield en klaar stond om haar op te
vangen als zij dreigde te vallen, niet eens zo heel erg lang geleden was ik het die haar overeind hielp en
troost bood als zij daadwerkelijk gevallen was.
Die tijd lijkt sinds gisteren voorbij te zijn en heeft zij visioenen over krukken, rollators en
ziekenhuisbedden.
Dochterlief kwam een dag naar Deventer om een werkelijk ‘onmisbare’ broek op te halen en om tussen
aankomst en vertrek samen met mij te lunchen en koffie te drinken.
Ze wilde graag een kleinigheidje mee terug naar huis nemen voor haar lief, die zich niet helemaal fit
voelde.
Ze kocht haar presentje en juist toen wij de winkel wilden verlaten werd het gezegde werkelijkheid dat
een ongeluk in een klein hoekje zit.
Voorbij de inpaktafel, letterlijk vanuit een kleine hoekje komend miste ik de afstap.
Of het nu kwam doordat ik te druk met haar aan het kletsen was of omdat ik tegenwoordig het verschil in
hoogte vaker dan vroeger verkeerd lijk in te schatten is niet helemaal duidelijk. De enorme klap die ik
maakte toen ik plat op mijn bek ging was voor iedereen in de winkel wél duidelijk te horen. Door mijn
misstap viel ik languit voorover gesteund door mijn handen, alsof ik klaar was voor een volgende
opdrukoefening maar ik vergeten had daarbij mijn knieën en ellebogen van de grond te liften. In een
reflex kwam ik van de vloer omhoog en op de vraag van de verkoopster of het wel goed met mij ging
antwoordde ik uitstekend geprogrammeerd : “Ja hoor”.
Eenmaal buiten voelde ik me behoorlijk misselijk worden en werd ik me bewust van een paar pijnlijke
knieën, een pijnlijke elleboog en een stel pijnlijke polsen.
Mijn geschrokken dochter vroeg zich bezorgd af of ik echt niets had gebroken. Nadat wij met onze
summiere kennis van zaken hadden vastgesteld dat een breuk niet aan de orde leek, zijn we op een
dakterras neergestreken om gesterkt door een kop koffie weer enigszins te kalmeren.
Dochterlief realiseerde zich dat tijden veranderen en dat zij het is die nu een beetje op haar moeder moet
gaan passen, in plaats van omgekeerd zoals lang het geval was. Ze besefte dat haar moeder met haar toch
al gammele bottenstelsel op een leeftijd gekomen is dat zaken als een wandelstok, een rollator of een
rolstoel van de ene dag op de andere hun plaats in het dagelijks leven kunnen opeisen.
Ze maande me dan ook met een licht moederlijke zorg tot wat meer oplettendheid nadat ze zich er nog
eens van verzekerd had dat mijn knie weliswaar behoorlijk stijf, dik en blauw was geworden, maar wel
‘in orde’ leek. Ze begreep dat ik mij door stijf, dik en blauw niet zou laten tegenhouden om met haar de
wintersjaal te gaan kopen die zo mooi bij haar eerder op de middag gescoorde olijfgroene leren
winterjack past.
Terug op het station heb ik haar vanzelfsprekend uitgezwaaid om vervolgens mijn fiets uit het fietsenrek
te halen en naar huis te rijden, waar ik mijn knie onmiddellijk in zo’n elastieken bandage heb gestoken
met de hoop hiermee de zwelling te beperken. Wat rest is een opgezette pijnlijke blauwe linkerknie, een
paar pijnlijke blauw gekleurde handpalmen en een flinke dosis spierpijn in mijn schouders.
Moeders...je kunt hen er soms niet bij hebben.