Van mijn tekenkunsten op de kleuterschool kan ik me niets herinneren. Het tekenuurtje op wat toen nog gewoon de lagere school heette, herinner ik me des te beter en met afschuw zelfs.
Wanneer je als kind tijdens de tekenles, met een hoofd vol fantastische indrukken de opdracht krijgt met voorbestemde kleuren binnen de lijntjes van een kleurplaat te blijven, is het nagenoeg onmogelijk om met plezier te tekenen. Op de middelbare meisjes school (MMS) kregen de tekenlessen een wat ruimere invulling, maar het bleef werken binnen de marges.
De kleurplaten werden vervangen door opdrachten, waarbij de voorschriften wederom vrij dwingend van aard waren. Maar na zoveel verplicht uitgevoerde opdrachten was er ook tijd voor een vrije opdracht en toen ik dit systeem van beloning doorgrond had werkte ik in een razend tempo mijn verplichte opdrachten af om me daarna volledig te kunnen overgeven aan mijn fantasiën op tekengebied tijdens de vrije opdrachten.
Ik ontdekte tijdens deze uren dat tekenen ook een plezierige bezigheid kon zijn.

Liefde voor tekenen.

Komend uit een absoluut niet artistiek milieu bleek ik met een simpel potlood en een kladblok toch uitstekend overweg te kunnen. Een groot deel van mijn huiswerktijd besteedde ik aan het omzetten van mijn frustraties in beelden op papier. Het maken van huiswerk verdween grotendeels naar de achtergrond en leidde tot nog meer frustraties, maar nu bij anderen. 
Naast tekenen raakte ik in de ban van een tweede liefde: de schoolkrant, ik hield van taal en las proza en poëzie.
Als hoofdredactrice van de schoolkrant 'Spot' schreef ik mijn eerste wereldschokkende gedicht, waarin ik mijn twijfels liet doorschemeren ten aanzien van het bestaan van een god: 'Geloof'. De katholieke schoolleiding en ook mijn ouders deelden mijn enthousiasme niet.
Hoewel ik na vier jaar MMS voor een opleiding aan de kunstacademie in 's-Hertogenbosch gekozen heb, heb ik ook serieus overwogen om naar de school voor journalistiek in Utrecht te gaan. Tekenen of taal, het bleek een moeilijke keuze.

Tekenen is communiceren.

Vervolgens vertrok ik naar Engeland en woonde een jaar bij Leslie Kenton, dochter van big band leader Stan(ley) Kenton. Een vrouw met een zeer artistieke inslag.
Leslie Kenton probeerde in die tijd naam te maken als schrijfster van kinderboeken, het werden boeken over gezondheid en leefstijl. Mij gaf ze alle ruimte om te tekenen en te boetseren, een ongebruikelijke taak voor een au-pair.
Tekenen is voor mij een vorm van poëzie. Een enkele keer echter combineer ik een tekening met een gedicht omdat mijn liefde voor taal eveneens is blijven bestaan.

Een wereld op papier.

Weer terug in Nederland bleef het tekenen mijn aandacht vragen en nadat ik al geruime tijd samenwoonde met mijn partner, die zich als beeldend kunstenaar toelegde op het constructivisme, trokken wij met ons werk de aandacht van een gemeenteambtenaar in onze toenmalige woonplaats Twello. Van het een kwam het ander en de eerste duo expositie van onze totaal verschillende werken was een feit.
Ik maak mijn tekeningen in de eerste plaats voor mezelf, deze worden grotendeels gevoed van binnenuit. Maar ik vind het altijd weer een bijzondere ervaring wanneer anderen mijn tekeningen herkennen.

Ine Mensink-Jenniskens (’s-Hertogenbosch: 14-05-1951)