Leonard Cohen 1

Sony Music Entertainment Nederland presenteert de nieuwe cd ‘Old Ideas’ van Leonard Cohen in de vorm van een luister-party aan de schrijvende pers en aan drie grote en bovenal gelukkige Cohen-fans.

Uitzinnig van vreugde en met een invitatie op zak, vertrek ik vrijdagochtend 2 december naar Hilversum met toch enige onduidelijkheid in het hoofd omdat ik niet precies weet wat mij te wachten staat.
Het woord party doet namelijk wel een belletje rinkelen (Anthem:“Ring the bells that still can ring” L.Cohen) en in mijn hoofd ontstaan vooral kleurige beelden van een feestelijk aangeklede zaal met hapjes en drankjes bevolkt door de schrijvende pers. Daarbij verwacht ik een op het aantal aanwezigen afgestemde stapel cd’s met de tien songs van het nieuwe album ‘Old Ideas’ en natuurlijk enkele luistertafels voorzien van cd speler en koptelefoon. 

Bij de eerste treinvertraging in Deventer loop ik al niet meer met mijn hoofd de wolken en bestaat alleen nog de waan van de dag: “als ik maar op tijd op het Mediapark aankom”.
Na ook in Hilversum gedoe met uitvallende treinen, stap ik uit in Hilversum Noord om aan het grootste puzzelstuk van de dag te beginnen: “Hoe kom ik bij De Matrix, het gebouw waar Sony Music Entertainment Netherlands zetelt”. Eigenlijk spreek ik over een heel eenvoudig te belopen route vanaf het station naar 'De Matrix' en ik had dus écht geen enkele reden om ruim een half uur te dwalen over het Mediapark. Maar helaas ben ik geen kaartlezer en over een effectief richtinggevoel beschik ik evenmin. In mijn geval is er meestal sprake van puur geluk als ik een straat of gebouw uiteindelijk weet te vinden (één reden waarom het voor mij altijd prettiger reizen is in gezelschap) Uiteindelijk betekent een aardige meneer aan een balie mijn redding :-).
Alles in aanmerking genomen is het toch best knap dat ik de eerste ben die zich bij Sony meldt voor de luister-party. De receptioniste zegt mij dat ik aan de tafel in de hal mag plaatsnemen en ze biedt me iets te drinken aan: koffie, thee of iets fris.
“Spa rood graag” en ik zie dit als een verstandige beslissing. Koffie, ik drink het dagelijks maar in een geringe hoeveelheid, krijg ik zo meteen nog wel. Mogelijk een nog pittiger drankje en natuurlijk wil ik niet als een ongeleid projectiel mijn entree maken. Een tweede persoon meldt zich aan de balie, met Cohen-fan Mike blijkt het praten over muziek geen enkel probleem. Ook Floris, eveneens een uitverkorene, meldt zich nagenoeg gelijk met de eerste journalist, een die op gepast professionele wijze een stukje verderop aan de tafel plaatsneemt.

Om twee uur worden wij de zaal binnengeleid. Als ik de zaal inloop is het mij meteen duidelijk dat een luister- party bij Sony Music Entertainment van een geheel andere orde is dan de party-party, die ik mij heb voorgesteld. Er is in het geheel geen sprake van feestelijke opsmuk, tenzij de gouden platen aan de wand als zodanig te betitelen zijn. Van koffie of enige andere versnapering lijkt ook geen sprake en ik stel mijn verwachtingen dan ook noodgedwongen ter plekke bij. Een rechthoek aan opgestelde tafels waaraan de aanwezigen mogen plaatsnemen, in een verder vrij sober ingerichte ruimte. Behalve twee vriendelijke mensen van Sony Music Entertainment, bestaat het gezelschap uit vijf journalisten en de drie Cohen- fans.
We krijgen papieren uitgereikt met daarop de schaarse informatie over ‘Old Ideas’ het nieuwe album van Leonard Cohen.
Ik voel me licht nerveus: zal ik bijvoorbeeld wel een vraag durven stellen, als die op mijn tong brandt?
In mijn binnenste ontstaat een sfeer van gordijnen dicht, lichten uit en draaien maar. En dán wordt er gedraaid en met één donderklap verdwijnt de teleurstelling over tot nu toe niet uitgekomen verwachtingen. De gitzwarte stem van Leonard Cohen galmt de zaal door: “I am old and the mirrors don’t lie to me”.

De stem die ik vanaf mijn zestiende al met mij meedraag: mooier, dieper en zwaarder, zwarter dan ooit!
Behalve de spiegels liegt ook Cohen niet, althans niet tegen mij. Ik heb door de jaren heen het gevoel gehouden dat ik te maken heb met een waarachtig man, een authentiek geluid en met meer dan briljante teksten/gedichten. Kun je zonder “filth” gaan houden van een kunstenaar, want Cohen is een waar levens- en voordrachtskunstenaar voor mij die met zijn teksten, muziek en stem aanhoudend een stempel op mijn leven gedrukt heeft. “When the filth of the butcher is washed in the man” hoor ik Cohen zingen in het prachtige lied ‘Amen’ op het nieuwe album, met daarbij het prachtig aanvullende stemgeluid van Sharon Robinson. Ik houd van Cohen, hij is de enige singer- songwriter die na verloop van tijd NIET door mij aan de kant geschoven is omdat ik écht genoeg gehoord had en me verveelde.

“We find ourselves on different sides on the line nobody drew” uit het indrukwekkende ‘Different Sides’ bezorgt mij kippenvel. ‘Show me the place’ leek mij qua schoonheid niet te evenaren, nadat ik het enig vrijgegeven nummer van ‘Old Ideas’ op internet diverse malen beluisterd had. Maar ik raak in verwarring bij het horen van zoveel schoonheid op rij: “Show me the place where you want your slave to go”. ‘Going Home’ is aan de beurt om beluisterd te worden. “Going home without my sorrow, going home without this costume that I wore” Een prachtig lied, maar naast alle blijdschap die ik voel over het nieuwe album, het mooiste ooit, voel ik een onbeschrijfelijke droefheid. Betekent dit afscheid en het loslaten, deze berusting in het lied misschien tevens het afscheid van Cohen? Gedurende een kort moment realiseer ik me dat ook Leonard Cohen sterfelijk is, dat hij uiteindelijk volledig in poëzie overgaat. Wel een héél bijzondere- en uiterst waardevolle transformatie.
De ruimte waarin ik verblijf en luister verdwijnt, het gezelschap waarin ik mij bevind verdwijnt. Ook ik verdwijn, ik ga onder in stem, poëzie en muziek.

‘The Darkness’ op het album hangt bijna tastbaar in de zaal. ‘Come Healing’ mengt met een haast bovenaardse perfectie met de kristalheldere tonen van de The Webb Sisters.
‘Anyhow’; ‘Banjo’ met opnieuw het aansprekende stemgeluid van Sharon Robinson; ‘Lullaby’ en ‘Crazy to love you’, niet één lied had ik liever niet gehoord en de muziek op het album onder meer van Javier Mas, voor mij een virtuoos op elk snaarinstrument, ervaar ik als kunst op zich.
In de ban van ‘Old Ideas’ vergeet ik dat de party minder party blijkt dan ik heb verwacht en het doet er niet toe dat het woord luistersessie de lading aanzienlijk beter dekt. Ik vergeet dat de reiziger van ver zijn dorst slechts minimaal heeft kunnen lessen en dat het niet op voorhand informeren naar een mogelijke reiskostenvergoeding alleen mezelf te verwijten valt. Wat overeind blijft is het fantastisch nieuwe album ‘Old Ideas’ van Leonard Cohen dat 27 januari 2011 in Nederland in de winkel ligt.
De ervaring om als eerste het album te mogen beluisteren is goud waard, het complete album is hopelijk goud waard. En de toezegging om het nieuwe album in januari thuis gestuurd te krijgen is na een geweldige ‘luistersessie’ de ultieme beloning voor een fan van het eerste uur, zoals ik!