Een fotograaf ben ik niet en nooit geweest

14 mei 2024

Op pad gaan zonder fototoestel voelt tegenwoordig alsof ik mijn ID ben vergeten.
Een merkwaardige ervaring omdat ik in mezelf zeker de ware fotograaf niet herken.
Voor mij is mijn partner de fotograaf, hij maakt sinds jaar en dag de professionele foto’s.
Waar hij voorheen van zijn fiets stapte om met veel zorg een reiger, een ooievaar of anderszins te portretteren, zette ook ik mijn fiets terzijde en keek om me heen. Van zelf foto’s maken was geen sprake.
De smartphone deed zijn intrede en ik ontdekte dat ik hiermee echt wel leuke plaatjes kon schieten.
Als mijn man nu onderweg stopte om een foto te maken, bleef ik niet achter en klikte royaal met hem mee.
Thuis werden de gemaakte foto’s vergeleken en hoewel trots op wat ik had gezien en vastgelegd bleef een stemmetje in mijn achterhoofd zeuren over de kwaliteit van mijn foto’s. Ik was niet tevreden, de foto’s van de spiegelreflexcamera waren zoveel intenser en scherper vergeleken met die van mijn telefoon.
Mijn man is de beroerdste niet en ik mocht best een oude spiegelreflexcamera van hem gebruiken.
Eigenwijs als ik ben bedankte ik voor het aanbod, het idee om met een spiegelreflex te leren omgaan leek mij een onneembare vesting.

Ik sukkelde jaren door met de verschillende telefoons tot de dag kwam dat ik, als 71 jarige, hem herinnerde aan zijn genereuze aanbod.
Mijn man stortte zich meteen op het onderwijs en wilde mij alle ins en outs van de camera bijbrengen.
Maar ik wilde gewoon standje automaat en niet al die ingewikkelde termen en handelingen moeten begrijpen.
Mijn vertrouwen in de automaat was al snel ongekend en aanvankelijk was ik dan ook heel tevreden met het resultaat van de door mij geschoten plaatjes.
De verschillen bleven echter zichtbaar, zijn foto’s bleven overtuigender.
Toch wilde ik nog steeds niets horen over sluitertijden en diafragma’s, tot de dag kwam dat ik wél iets wilde horen over sluitertijden maar nog niet over diafragma’s. Van teveel informatie raakte ik overprikkeld, bang het niet te begrijpen.
Van de vaste programmering durfde ik nu over te stappen naar iets meer vrijheid en ik voelde me een bijna professioneel fotograaf nu ik begreep onder welke omstandigheden ik de sluitertijd moest aanpassen.
Soms waren mijn foto’s echt scherp, vaak ook niet en in het laatste geval voelde ik toch weer die lichte teleurstelling.
De bereidheid om meer instellingen onder de knie te krijgen liep echter niet synchroon met de wens om de perfecte foto te maken.

Mijn man, al dan niet uit eigen belang omdat samen fotograferen zoveel leuker is, geeft niet makkelijk op en liet geen moment verloren gaan om mij te vertellen dat ik als ik zus of zo zou doen toch echt scherpere foto’s zou maken en minder ruis zou zien.
“Goed dan, vertel me het geheim maar”.
Kennelijk was ik toe aan de volgende stap in mijn carrière als fotograaf en was mijn brein bereid om nog meer te begrijpen en die kennis bovendien op te slaan.
En nu ben ik blij. Ik maak mooiere foto’s dan ooit en ook begrijp ik waarom ik met zoveel plezier op de knopjes druk en aan de wieltjes draai.
Achteraf bezien is mijn man een uitzonderlijk leermeester geweest, die mij een leercurve van een paar jaar heeft gegund zonder daarbij gillend weg te lopen.
Maar een fotograaf ben ik niet en nooit geweest, ik heb een fantastische en onmisbaar geworden nieuwe hobby en soms schiet ik het perfecte plaatje.