Een sterk verouderd en vertekend beeld

17 mei 2024

Mijn jongste broer zou vandaag 66 geworden zijn, maar de teller is abrupt gestopt op 13 februari 1984.
Onverwacht overleden op 25 jarige leeftijd luidt de berichtgeving en daar mankeert geen woord aan.
Of toch?
Omdat mijn broer de hockeystick hanteert op internationaal niveau geniet hij bekendheid in bredere kring.
In die kring rijzen dan ook vragen en gonst het van de geruchten rond zijn plotselinge dood.
Het woord suïcide sijpelt traag de wereld in en veroorzaakt een schok binnen de hockeywereld.
Het ongeloof binnen het gezin kent nauwelijks woorden, het geloof evenmin.
En vandaag, na veertig jaar uit beeld te zijn, heb ik nog steeds een schimmig besef van de dood van mijn jongste broer die zonder afscheid te nemen uit mijn leven verdwenen is.
Waar is hij en hoe zou hij zich bij leven als mens gemanifesteerd hebben?

13 februari van dit jaar, precies 40 jaar na zijn dood, startte een van de vier overgebleven broers zijn mail met de volgende zin:

“Als niemand meer weet dat je leefde, ben je pas echt dood”.

Deze broer heeft het plan opgevat om voor elk van de achterblijvers een digitaal fotoalbum samen te stellen met een selectie van de beschikbare foto’s, sportverslagen en krantenartikelen van onze jongste broer.

Te vaak word ik met onderstaand gezegde geplaagd met mijn enorme liefde voor foto’s.
‘Als er geen foto wordt gemaakt, is het niet gebeurd’.
Geen grote gebeurtenissen, maar ongecompliceerde foto’s met de blik en de gebaren van de liefdes in mijn leven. Foto’s ook van vlinders, sommige vogels en insecten en bloemen.

En nu komt er een digitaal fotoalbum van mijn overleden broer met vertrouwde foto’s en misschien wel enkele foto’s die ik niet eerder onder ogen kreeg.
Beelden en beeltenissen die ik gemist heb.
Hoeveel blikken en gebaren heb ik over het hoofd gezien tijdens zijn leven?
Ik vraag het me nog steeds af na al die jaren.
De dood van mijn jongste broer heb ik geaccepteerd, met zeer wisselende en gemengde gevoelens.
Gevoelens van ongeloof, gevoelens van begrip, gevoelens van medeleven en wanhoop, gevoelens van zinloosheid, gevoelens van in de steek gelaten hebben en in de steek gelaten zijn. Gevoelens van angst en falen, gevoelens van verbondenheid en vervreemding.
En bovenal het gevoel iets wezenlijks in mijn bestaan verloren te zien gaan, geloof, hoop en vertrouwen.
Naast de acceptatie blijft de verwondering, door mijn hoofd dwalen de vragen en de roep om antwoord.

De foto’s die ik straks vastgelegd zie in het digitale album en waarvan de stilstaande beelden sterk verouderd en enigszins vertekend zijn verhinderen mij niet om met regelmaat te fantaseren over mijn broer.
Hoe groot en zwaar zou hij nu zijn, hoe zou hij kijken naar de wereld en de waan van de dag? Zou hij vrij zijn van verplichtingen of gevangen in formaliteiten. Zou hij lijken op mijn vader of zou ik de aard van mijn moeder in hem herkennen. Zou hij nog wel eens een balletje slaan met de stick of op een golfbaan? Zou hij een partner hebben en misschien kinderen? Zou hij maatschappelijk zijn weg gevonden hebben?

Simpele vragen waarop het antwoord nooit zal komen.
Ook het digitale album met de sterk verouderde beelden zal geen uitkomst bieden, dat is een wrange uitkomst.
Ik maak daarom mijn eigen beelden en koester de herinnering aan mijn jongste broer met hulp van de foto’s die door een van de vier nog in leven zijnde broers zo liefdevol in een digitaal album zijn opgeslagen. Laatstgenoemde verdient hiermee meer dan respect. Al kleeft aan hem niet per se de diepste pijn, in mijn beleven echter wel het zwartste scenario!