Leonard Cohen 2

Leonard Cohen & Colombia are pleased to invite you to be among the first to listen to “Old Ideas”.

Monday 16 January at 6.45 pm
at Hôtel de Crillon- Salon des Aigles.
10 place de la Concorde- 75008 Paris.

“Hi Ine!

Maandag 16 januari zal in Parijs een promotie evenement voor Old Ideas worden gehouden; met name bedoeld voor de pers – waar Cohen zelf ook bij aanwezig zal zijn, zijn plaat zal introduceren en aan de pers laten horen, en hierna een Q&A zal doen met de aanwezigen.
We willen jou als Nederlandse fan vertegenwoordiger/blogger graag uitnodigen om met ons mee te gaan naar deze dag, samen met 2 Nederlandse journalisten.”

Bovenstaand bericht lees ik 2 januari 2012 bij thuiskomst, ’s avonds laat. Een nacht lang leef ik in de veronderstelling dat iemand een flauwe grap met me uithaalt. De volgende ochtend om negen uur bel ik naar Sony Music Entertainment Netherlands (Je weet het nooit..) waar de uitnodiging door mijn contactpersoon Sharai Hoekema zonder omhaal wordt bevestigd.
Niet gewend aan de vaak korte termijnplanning binnen het bedrijfsleven, raak ik in de loop van de week steeds meer in paniek omdat ik ervan overtuigd ben dat ik mijn vervoersbewijs en hotelreservering niet op tijd ontvang.
Vrijdagmiddag 13 januari rond half vier komt het verlossende bericht met alle gegevens om uit te printen en ontstaan rust en ruimte om me werkelijk te verheugen op het bijwonen van een unieke gebeurtenis in Parijs: als een van de eersten luisteren naar ‘Old Ideas’, het nieuwe album van Leonard Cohen dat op 27 januari 2012 in Nederland in de winkel ligt.

Maandag 16 januari om 10.30uur is Deventer het vertrekpunt. Maar het avontuur begint voor mij pas écht op het moment dat ik in Amsterdam voor de eerst keer in mijn leven plaatsneem in de Thalys, erger nog voor de eerste keer in mijn leven naar Parijs reis. De oorspronkelijke planning heeft een wijziging ondergaan en ik reis nu met twee mensen naar Parijs in plaats van vier. Mijn gereserveerde plaats is naast die van de journalisten Menno Pot (De Volkskrant) en Tisha Eetgerink (De Pers). Geen van beiden ken ik, maar aangezien ik drie en half uur met hen in de trein doorbreng zal enige vorm van contact onvermijdelijk zijn en misschien zelfs wenselijk.
Menno ontmoet ik als eerste en op het allerlaatste moment stapt ook Tisha de trein in. Twee zelfverzekerd ogende, jonge journalisten naast een grijzende fan. Hoe verhouden wij ons tot elkaar?
Tisha laat weten dat zij jarig is en Menno gunt Tisha en mij al snel een luistersessie op zijn iPod, voor mij de tweede keer dat ik naar “Old Ideas” mag luisteren, zij het deze keer door één oortje. Net even anders dus dan tijdens mijn eerste ‘luisterparty’ op 3 december 2011 bij Sony Music Netherlands op het mediapark in Hilversum.
Het ijs is gebroken en kauwgum wordt uitgedeeld. Ik krijg er vertrouwen in dat mijn avontuur in Parijs een succes gaat zijn.
Geheel volgens planning arriveren wij om 16.35uur in Paris Nord waar de Belgische afvaardiging, gevormd door Sabine Dullaers van Sony België en vier journalisten, ons welkom heet. We spreken om 18.00 uur af voor ‘Hotel de Crillon’ waar om 19.30uur de veelbelovende en spraakmakende ‘luisterparty’ gepland staat. Vooraf willen we gezamenlijk nog een hapje eten.
Een taxi voor Menno, Tisha en mijzelf naar het hotel is snel geregeld. De chauffeur rijdt ons naar het Alba Opera, een niet al te groot maar gezellig uitziend hotel en ik beschouw het als een luxe om voor één nacht de voor mij geboekte ruime en vooral schone kamer te mogen bezetten. Maarten Massa, de Belgische superfan die dagen lang werkelijk alles in het werk heeft gesteld om toegang tot de presentatie van het album te krijgen en daar uiteindelijk in geslaagd is door de tussenkomst van Robert Kory, de manager van Leonard Cohen, sluit zich in het hotel bij ons aan. Haast is geboden nu er slechts beperkt tijd overblijft om een hapje te gaan eten. We willen wél op tijd zijn op de plaats waar ons het spektakel wacht. We kiezen een bistro uit in een zijstraat van Place de la Concorde. De omelet die weliswaar tot zeven uur op de kaart staat, wordt helaas om kwart over zes al niet meer geserveerd. Dan maar een andere snelle hap, ook voor de Belgen die intussen gearriveerd zijn en die net als wij haast hebben.

De hap blijkt toch iets minder vlot weg te werken dan gehoopt en met de borden nog goed gevuld op tafel, verlaten we de bistro en stappen we vijf minuten later Hôtel de Crillon binnen. Mijn fototoestel houd ik bij de hand, maar bij het zien van zoveel luxe in de entreehal en lounge voel ik me klein worden en lijkt het mij absoluut ongepast om als een toerist de prachtige cappuccinokleurige marmeren vloer en zuilen en het alom aanwezige bladgoud te fotograferen. Bovendien jaagt de afgemeten gezichtsuitdrukking van de in livrei gestoken portier mij de stuipen op het lijf.
We lopen de brede en rijk gestoffeerde trappen op naar Salon des Aigles waar het overgrote deel van de genodigde pers al aanwezig is en tevens de voorste rijen stoelen bezet heeft. De Nederlandse delegatie vindt plaatsen achter in de salon.

Als om half acht voor in de zaal een glazen deur opengaat en Mr. Leonard Cohen binnen loopt verstomt het geroezemoes onmiddellijk en gaat over in totale stilte. Zelf word ik diep geraakt door de aura van breekbaarheid en transparantie waarmee Leonard Cohen omgeven lijkt.
Na de eerbiedige stilte, zijn het seconden of minuten, barst het applaus los voor de iele verschijning in het zwarte pak, met de zwarte hoed en het grijze overhemd die blijkbaar ieders respect geniet en zeker dat van mij.

Ik ben een fan van het eerste uur. In 1969, ik spijbelde wat uren van de kunstacademie, hoorde ik op de kamer van een eveneens spijbelend studiegenootje, het lied ‘Suzanne’ van Leonard Cohen en sindsdien is er geen dag voorbij gegaan zonder dat ik een van zijn gedichten lees of luister naar op zijn minst één lied, meestal zijn het er meer. En dan heb ik de cd’s, de dvd’s en de boeken die ik bezit en de filmpjes die ik bekijk op you tube nog niet genoemd.
Leonard Cohen kijkt en ziet, er bestaat verschil. Hij neemt zijn hoed af en buigt, hij bedankt de aanwezigen voor hun moeite en hun komst. Sommigen komen van ver: “I appreciate that”. Na een korte inleiding vooraan in de zaal neemt hij zelf ook plaats op een stoel op de eerste rij, hij gunt iedereen vrijheid van expressie tijdens het luisteren naar het album en dat lukt beter meent hij, als hij zijn ogen niet op de aanwezigen laat rusten. Een sympathiek gebaar!
Luisteren naar het album via een fenomenale geluidsinstallatie is één ding, luisteren naar het album via een fenomenale geluidsinstallatie in aanwezigheid van de meester zelf is van een geheel andere orde. Tegen een decor van engelen in bladgoud gevat, waan ik me bijna in het bovenaardse. Opgegroeid in de katholieke traditie, die ik sinds lang achter me heb gelaten, stelde ik me als kind de hemel precies zo voor: indringend gezang en harmonieuze muziek, weelderige engelen en versierselen van bladgoud.

Ik voel me diep geraakt door de tien nummers van het nieuwe album, waarbij ‘Going Home’ mijn favoriet is:

“Going home
 without my burden
 Going home
 Behind the curtain
 Going home
 Without the costume
 That I wore”

Na afloop van de luistersessie is er ruimte voor de pers om vragen te stellen, tijd die ten volle wordt benut. Ik luister en ik schrijf, als een spons zuig ik alle informatie op.
Leonard Cohen beantwoordt een vraag over zijn altijd durende status als ladies’man met de woorden: “Well, for me to be a ladies’man at this point involves a great deal of humor!”
Cohen zegt over de kleur en diepte van zijn liedjes:
“I think there’s a quality of sadness in all songs we love. You can take Jingle bells and sing it slowly and it can capture the deepest emotions. In fact people do that: Look what Marilyn Monroe did with Happy birthday. She turned it into an erotic invitation. I think like tofu, a song takes on the flavor, the flavor of the emotional gravy in which it sits”.
Een vraag luidt: “We’re in the deepest crisis since 1929, the rich are getting richer, the poor poorer. What do you think about that?”
Leonard Cohen verwijst naar een van zijn eerdere liedjes: “Everybody knows”.
Het voert te ver om alle vragen die de pers stelt en de antwoorden die Mr. Leonard Cohen geeft in mijn blog te verwerken, maar ik heb genoten van zijn reacties: scherp, serieus en natuurlijk met een vleug humor. Enige vorm van zelfspot is hem niet vreemd.
Het spel van vraag en antwoord kent een einde en alle aanwezigen worden uitgenodigd om in de aangrenzende ruimte te genieten van een glas champagne of een goed glas wijn en een exclusief hapje; we verblijven natuurlijk wel in Hôtel de Crillon waar uitsluitend goede smaak geboden wordt.
Leonard Cohen is nog in de salon te vinden, omringd door journalisten die beslist niet allemaal behoren tot de jongere generatie. Tot mijn grote verbazing gedragen velen zich als een ‘normale’ fan en staan zij net als ik te trappelen om boek of vinyl te laten signeren.

Dan is de beurt aan mij. Voor mijn vertrek naar Parijs richt ik mijn gedachten veelvuldig op de woorden die ik tegen Leonard Cohen wil zeggen als ik daartoe de gelegenheid krijg, maar ik sla dicht op het ‘moment suprême’ en mijn trillende handen kan ik nauwelijks in bedwang houden. “I am not press, I am a fan who feels so honored to be here and I feel deeply touched by your new album” Ik had aanzienlijk meer inbreng van mezelf verwacht, maar het blijkt genoeg om oogcontact te krijgen en mijn ‘Book of Longing’ te laten signeren.
Mijn 'Cohenite vriend', de Belg Maarten Massa staat met mijn fototoestel in de aanslag en legt het magische moment digitaal vast. Wanneer er later op de avond nog een foto volgt waarop ik met Leonard Cohen vereeuwigd sta, overtreft dit mijn stoutste verwachtingen.
Het hele gebeuren rond de presentatie van het nieuwe album overstijgt de werkelijkheid, ik voel mezelf los van de omgeving, leeftijdsloos, gewichtloos en vooral speciaal. Ik kan niet geloven dat ik de man die ik bijzonder hoogacht om zijn gedichten, om zijn liedjes, om zijn stem, om zijn totale uitstraling deze avond van zo nabij mag meemaken.
I said “Is this contagious?”
You said “Just drink it up”, een veelzeggende regel uit The Darkness, een lied van het nieuwe album.

Graag bedank ik Menno Pot (De Volkskrant) en Tisha Eetgerink (De Pers) die zich zo welwillend naar een niet collega hebben opgesteld en die mij een middag en avond op sleeptouw hebben genomen tot zelfs in het reuzenrad met zicht op Parijs bij nacht.
Ook bedank ik Maarten Massa die mij geheel onbaatzuchtig heeft meegetroond tot vlakbij Leonard Cohen.
Bovenal bedank ik Sharai Hoekema en Frank Bloemen van Sony Music Netherlands, die mij werkelijk onbetaalbare momenten in mijn leven hebben bezorgd. (Onder ons gezegd en gezwegen: ook deze keer dekt het woord ‘party’ de lading niet, het is zóveel meer...)