Anders dan gepland

Anders dan gepland 

December, 2006

Twee achtereenvolgende dagen die buiten mijn normale gang van zaken vallen en misschien daardoor de moeite van vermelden waard zijn.
Hoewel ik haar eerder al in Deventer ontmoet heb waarbij er van een wederzijdse klik gesproken mocht worden, vroeg ik me toch af of een tweede ontmoeting een uitbreiding of een afbraak van het contact zou betekenen.
Het is een uitbreiding geworden, gevat in een wonderschone dag.

Om kwart over een ‘s middags fietste ik vanuit Schalkhaar naar Deventer om de trein naar Amersfoort te nemen, waar ik met V had afgesproken.
Enkele dagen eerder werd ik door haar uitgenodigd om haar te vergezellen naar theater 'De Speeldoos' in Baarn, waar zij op verzoek van de directie het stuk 'Nacht, moeder' bij het publiek zou inleiden.
Verrast en met heel veel plezier heb ik haar uitnodiging geaccepteerd.
Aangekomen op station Amersfoort en in gedachten op zoek naar een rode auto waar het een witte moest zijn, schrok ik behoorlijk toen ik niets vermoedend bij mijn jas gegrepen werd door V die ik pas verwachtte te zien voorbij de uitgang van het station. De klik was er onmiddellijk weer en we maakten in ijltempo een plan voor de tijdsbesteding van onze middag, met in het achterhoofd de klok waarmee zij rekening diende te houden.
Eerst maar even een rondje stad, waarbij we geheel toevallig nog even werden binnen genood in het prachtige, in herstelfase verkerende oude pandje van haar zoon.

We leken eenzelfde soort winkels binnengezogen te worden, waarbij een boekhandel in geen geval ontbreken mocht. Ik had het geluk hier nog net op tijd het boek voor W te vinden dat hij de volgende dag cadeau zou krijgen bij de uitreiking van zijn bul maar dat ik eerder vergeten was te kopen.
Als vanzelfsprekend vertrokken wij hierna naar het huis waar V woont en waar mijn tuin van eenzelfde soort wildernis blijkt als haar tuin zodat we elkaar frank en vrij in de ogen kunnen blijven kijken, de een zich niet beter voelend dan de andere.
Alsof het voorgekauwd is blijkt zij ook nog een voorkeur te hebben voor dezelfde soort diepvriespizza als ik thuis gewoon ben te eten. Na het drinken van een glas wijn happen wij heerlijk weg in een warme Dr. Oetker, de een wat onrustig vanwege de dringende tijd en het wachtende praatje, de ander vanwege het verrassingselement over het verloop van de avond.
Ondanks wat filewerk komen we ruimschoots op tijd aan bij het theater in Baarn waar de directeur nog afwezig is, de koffiejuffrouw en de geluidsman wel present zijn, maar waar hun aanwezigheid toch niet onmiddellijk garant staat voor een kopje koffie en een goed werkende microfoon. Vera’s roep tot herstel van deze zaken wordt spoedig beloond en de inmiddels gearriveerde theaterdirecteur heeft zich bij haar gemeld. 
Het ziet er naar uit dat ik in gezelschap verkeer van een ‘hyvesvriendin’ met enig gewicht in de schaal.
De door haar gehouden inleiding laat aan duidelijk niets te wensen over. Het gesproken woord is goed te verstaan en zo volledig dat het weinig ruimte laat voor het stellen van vragen. Maar ik weet toch een vraag te bedenken. Niet om een plaagstootje uit te delen, maar omdat ik werkelijk benieuwd ben naar de reden waarom de actrices de ene avond zwaar geëmotioneerd het toneel verlaten en de andere avond naar het schijnt toch beduidend minder betraand de aftocht blazen, althans zo gaat het verhaal.
Eigenlijk een vraag aan de actrices zelf, maar zij bereiden zich achter de schermen voor op de voorstelling en hebben, misschien gelukkig, geen weet van deze en nog enkele andere gestelde vragen. Het stuk ‘Nacht, moeder’ gespeeld door Linda van Dyck en Isa Hoes had een toegevoegde waarde omdat de dochter in het stuk net als mijn dochter de naam Jessie draagt. Overigens houdt de overeenkomst tussen dochterlief en het stuk hier gelukkig op, mijn dochter heeft geen Gronings of Noordelijk accent en pleegt geen zelfmoord. Mijn jongste broer daarentegen nam wél het besluit om zijn leven te beëindigen. Toegevoegde waarde dus...
Ik heb mezelf gedwongen geboeid te kijken en te luisteren, maar heb in deze opdracht jammerlijk gefaald.

Niet één, maar meerdere malen betrapte ik mezelf op knikkebollen. Hoewel het spel van Linda van Dyck in haar rol van de machteloze, verdrietige en soms boze moeder mij in de loop van het stuk steeds meer heeft weten te raken, heeft de niet overtuigende acteerprestatie van Isa Hoes in haar rol van de dochter Jessie de uiteindelijke winst behaald met een negatieve beoordeling van mijn kant: te licht bevonden in de beoogde zwaarte.
Al ben ik in de voorstelling licht teleurgesteld, in het verloop van de dag ben ik dit zeker niet. Ik heb het geweldig naar mijn zin gehad.
Nadat V nog wat mensen de hand heeft geschud waaronder die van Linda van Dyck heeft zij mij afgezet op het perron, waar mijn trein gereed stond voor vertrek.
We hebben afgesproken deze gezamenlijke momenten te koesteren.

Laat thuis, maar vroeg weer op omdat een volgende treinreis gepland stond.
Naar Nijmegen deze keer, waar de schoonzoon in wording zijn bul als Neerlandicus in ontvangst mocht nemen. Het was een komen en gaan van afgestudeerden op de universiteit van Nijmegen waar bachelor diploma’s als eerste worden uitgereikt, gevolgd door de uitreiking van een vijftal masterdiploma’s. Wachtend op het moment waarop W zou mogen aantreden, dronken wij alvast een kop koffie en maakten we her en der een praatje.
Er was zoveel belangstelling van familie en vrienden dat er in de zaal niet voldoende plaats was voor iedereen om te gaan zitten. Ruim een week geleden verkeerden wij in eenzelfde situatie, dochterlief mocht toen haar bachelorsdiploma in ontvangst nemen. Het geluk was toen en ook nu met ons en wij slaagden erin een stoel te bemachtigen. Anders dan met het behalen van een bachelorsdiploma moeten de kandidaten bij het afstuderen een toelichting op hun scriptie geven, waarop aansluitend een woord van de scriptiebegeleider volgt. Met belangstelling heb ik geluisterd naar het slotwoord van W, dochterlief zat naast mij te glunderen van trots over de prestatie van haar vriend.

In de aula was ruim gelegenheid tot feliciteren en nadat W cadeautjes en bloemen in ontvangst genomen had begaven manlief en ik ons samen met zijn ouders en zussen naar de woonetage van W en dochterlief, waar tot ieders verrassing een prachtige kerstboom stond opgetuigd met paarse, groene en zilveren ballen.

Vanwege de beperkte ruimte ontbreekt een eettafel en nadat wij hadden plaats genomen op tot groen/paarse banken omgetoverde bedden kregen wij een bord boerenkool of zuurkool aangereikt, rijkelijk voorzien van plakjes rookworst en uitgebakken spekjes en jus voor de liefhebber . Een toetje en een kop koffie na vormden het sluitstuk van de maaltijd. Ouderwetse gezelligheid waarbij de een nog harder kakelde dan de ander, maar wel tot algemeen vermaak.

Terug naar huis. Waren we ’s morgens fietsend naar het station in Deventer al door en door nat geregend, nu regende het nog steeds en werden we  lopend naar het station in Nijmegen opnieuw nat, waarbij het wiel van mijn boodschappenkar een eigen loop nam en onder mijn kar vandaan sprong. Het andere wiel dat ik met het oog op evenwicht wilde inklappen was nogal tegendraads. Het werkte niet mee en sprong steeds weer terug in uitgeklapte stand, onwetend van het feit dat bij thuiskomst de afvalcontainer de eindbestemming zou zijn van deze versleten boodschappentas na eerst opnieuw nog een fietstocht door wind en regen. Het duurt nog een aantal maanden tot dochterlief zal afstuderen. Ik hoop er ook dan weer bij te mogen zijn.
Een verstoring van de dagelijkse gang van zaken zoals de afgelopen twee dagen het geval is geweest vind ik een behoorlijk aangename tijdspassering, niet gek voor iemand die houdt van het vertrouwde.