De verborgen taal van bloemen

‘De verborgen taal van bloemen’

Na het lezen van de titel ’De verborgen taal van bloemen’ had ik een onmiddellijke associatie met ‘De taal van bloemen’ (The Language of Flowers, 1884) van Kate Greenaway.
De enige overeenkomst tussen beide boeken bestaat uit een beschrijving van de emotionele betekenis die aan bloemen wordt toegekend. ‘De verborgen taal van bloemen’ is dan ook beslist geen bloemengids zoals de titel mogelijk suggereert, maar een prachtige roman over een zwaar beschadigde vrouw die een wanhopige poging doet om te overleven in een wereld waarvan zij de taal niet spreekt. Haar communicatie verloopt via de verborgen taal van bloemen. Bijzonder knap aan dit boek vind ik dat de schrijfster een personage tot leven brengt waarover zij geen oordeel velt, maar wel vanuit een sterk invoelend vermogen de rampspoed beschrijft die Victoria veelal over zichzelf afroept vanuit het overheersende gevoel ongewenst en niet
geliefd te zijn.

Vanessa Diffenbaugh heeft rond haar hoofdpersonages situaties gecreëerd waarvan het moeilijk is voor te stellen dat die schrijnende gebeurtenissen ook kunnen bestaan in de werkelijke wereld van kindertehuizen en kinderbescherming.
Het verhaal in zowel heden als verleden wordt door de ik-figuur verteld op onderkoelde toon, waarbij de schrijfster de gevoelens van Victoria tot op het bot heeft ontleed.
De verborgen taal van bloemen is een aangrijpend verhaal dat, behalve gekenmerkt door een mooi gebruik van de taal, bijzonder pijnlijke en verrassende wendingen kent maar dat uiteindelijk toch ook een sprankje hoop biedt. Een boek waarvan ik de laatste bladzijde werkelijk met tranen in mijn ogen heb gelezen.
De wetenschap dat mos kan groeien zonder wortels geeft behalve voor Victoria ook voor mij een andere kleur aan mijn persoonlijke bestaan.
Ik kan me nauwelijks voorstellen dat de lezer niet ontroerd raakt door dit bijzondere verhaal.
De fijne vertaling is van Maaike Bijnsdorp en Lucie Schaap.

Ine, mei 2011